Επιείκεια!!!

Το πρόβλημα του έλληνα δεν ειναι οτι δεν  αγαπάει αρκετά την πατρίδα του. Στην πραγματικότητα την λατρεύει.!

Το πρόβλημα του  ειναι πως την αγαπάει ιδιοτελώς. Οπως εγω την γυναίκα μου που την κερατωνω τρεις φορές την εβδομάδα. Την αγαπώ επειδη μου μαγειρεύει, πλένει, φέρνει λεφτά στην οκογενεια, και ειναι εκει κάθε φορά όταν όλα  πηγαίνουν στραβά, και χρειάζομαι λίγο συναίσθημα και φροντίδα.

Ο έλληνας δεν ανέχεται να δώσει χωρις να πάρει. Και ακόμη χειρότερα μάλιστα. Δεν ανέχεται να δώσει πριν πάρει. Και ακόμη χειρότερα . Δεν ανέχεται να δώσει περισσότερα απο τον δίπλα. Και ακόμη-ακόμη χειρότερα, για να δώσει πρέπει πρώτα να δώσει ο δίπλα. Δεν αντιλαμβάνεται οτι και αυτός ειναι για κάποιους ο δίπλα.

Αν όντως έχω δίκιο στα παραπάνω, η αγάπη που νιώθει ο ΄Ελληνας προς την πατρίδα δεν έχει καμία χρησιμότητα και αξία. Αυτή η αγάπη καταναλώνεται και εξαντλείται στα Facebook statuses, όπου κάποιος καθημενος επι του καναπέ κράζει άλλους καθήμενους επι του καναπέ κατηγορωντας  τους ότι κάθονται επι του καναπέ και δεν κάνουν κατι, και οτι θα...αναγκαστεί να κανει κατι αυτός!

Με την ιδιοτελή αυτή αγάπη καταφέραμε να αναθρέψουμε μια κοινωνία "αυτόνομων" ανθρώπων. Μια κοινωνία που προσποιείται πως είναι κοινωνία ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα σμήνος τυχοδιωκτών, χωρίς ίχνος αλτρουισμού, που καραδοκεί να πιάσει την καλή με κάθε τρόπο. Ενα έθνος κλεφτών, που κλέβει όχι επειδη ειναι πιο εγκληματική η φύση του απο αυτή του Γερμανού , απλά επειδή ειναι ευκολότερο να κλεψεις εδώ χωρις να σε πιάσουν ή να σε τιμωρήσουν. Φτιάξαμε ενα έθνος που διπλοπαρκάρει χωρις να φοβάται για κάποια τιμωρία μεγαλύτερη απο το σφύριγμα του τροχονόμου που του λέει "φύγετε παρακαλω". 

Νομίζω πως έτσι μεγαλώσαμε. Μικρός είμαι σίγουρος πως θα μπορούσα να γκρέμισω το μισό σπίτι χωρίς να με μαλώσουν, και απλώς να με τιμωρήσουν με τρεις ώρες χωρις τηλεόραση αν το γκρέμιζα ολόκληρο. Είμαστε μια γενιά νταντεμένη από μια γενιά στερημένη. Μια γενιά που της αρέσει το κανάκευμα. Μια γενιά που της αρέσει η επιείκια. Θέλω να τρακάρω ατιμώρητος το αυτοκίνητο του μπαμπά γιατι είμαι απλώς ένα παιδί 22 χρονών (κάποτε πεθαινες στα 22 απο βαθιά γεράματα), αλλά δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ μπαμπά που δεν μου πήρες παπάκι στα 15 πριν καν πάρω δίπλωμα, τι πάει να πει δεν είχες λεφτά.

Κάπως έτσι ζητάμε και από την χώρα μας, πριν καν της προσφέρουμε κατι. Θέλουμε την επιείκεια απο την χώρα μας ξεχνώντας οτι η χώρα μας είμαστε εμείς, άρα είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας. Και είμαστε επιεικείς και με τους παρανόμους γιατί ταυτιζόμαστε μαζί τους ως δυνητικά παράνομοι κι εμείς. Βρίζουμε τον καταχραστή του ταμείου του δημοσίου αλλά μέσα μας μας τρώει που δεν μπορέσαμε να κατέχουμε κι εμείς την ίδια διοικητική θέση για να πράξουμε ίσως ανάλογα.