Τύποι "clubbers". Part 1

Επειδή πολύ το σοβαρέψαμε στα προηγούμενα ας γυρίσουμε πάλι στην αστεία πλευρά της ζωής. 
Τύποι  "clubbers" part 1, ελπίζω να είμαι συνεπής (ναι καλά)  και να γράψω και το part 2.
Φυσικά θα αναφερθούμε μόνο σε άντρες clubbers καθώς οι γυναίκες στα club δεν είναι πελάτισσες αλλά είναι ΤΟ ΙΔΙΟ το club, είναι τα δομικά υλικά του club, ο λόγος ύπαρξης του club.

Οι άδοξοι μπήχτες

Οι τύποι που μπαίνουν φορτσάτοι και με παραπανίσιο "αέρα" μέσα  στο κλαμπ έχοντας ύφος: "δεν ξερω για σας, αλλά εγώ θα πηδήξω σήμερα". Συνήθως φεύγουν με σκυμμένο το βλέμμα και ανεκπλήρωτο τον στόχο τους.
Θα την πέσουν σε ότι κυκλοφορεί, θα πουν ατάκες του  Barney από το how i met your mother, θα χρησιμοποιήσουν προκάτ μεθόδους και ατάκες που έχουν διαβάσει σε life style περιοδικά ή sites, του τύπου "10 τρόποι για να την ρίξετε".
Μην τους κάνεις παρέα γιατι η ρετσινιά θα πέσει και σε σένα.
Μην πιστέψεις της ιστορίες τους. Με αυτά τα "κόλπα" ουδείς επήδηξε...
Κορίτσια μην πάτε μαζί τους. Η πιθανότητες να σας μνημονεύουν χρόνια στις διηγήσεις τους διανθισμένες μάλιστα με πικάντικες λεπτομέρειες που ποτέ δεν έγιναν, είναι περισσότερες από το να περάσετε μια έστω μέτρια βραδιά.

Οι υπερκατάσκοποι των δύο ηπείρων.

Οι τύποι που φαίνεται από χιλιόμετρα ότι "ψάχνονται" απελπισμένα. Συνήθως είναι ντουέτο. Κάνουν πως μιλάνε για κάτι σοβαρό και πως βγήκαν απλώς για ποτάκι αλλά στην πραγματικότητα σκανάρουν όλα τα θηλυκά σε όση ακτίνα επιτρέπει η όραση τους.  Η κλασική τους πόζα είναι: αραχτοί στην μπάρα αλλά με πλάτη προς τον μπαρμαν και μέτωπο στην σάλα την οποία σκανάρουν ενδελεχώς. Θυμίζουν λίγο μούτσο σε καράβι περασμένων αιώνων...! Αν γίνει έγκλημα εκεί μέσα αυτοί μόνο θα βοηθήσουν με τις μαρτυρίες τους την αστυνομία επειδή...ελέγχουν τα πάντα!
Η μεγαλύτερη διαφορά από την προηγούμενη κατηγορία είναι πως είναι κότες λιράτες και δεν την πέφτουν ποτέ παρ' όλο που γι' αυτό βγήκαν.
Είναι καλά παιδιά αλλά μην τους κάνεις παρέα διότι η κακή ψυχολογία τους θα μεταδοθεί και σε σένα.
Αντίθετα τα κορίτσια ίσως και να αξίζει να ρισκάρουν καθώς πίσω από την καγκούρικη αδέξια κλαμποσυμπεριφορά τους συχνά κρύβεται μια ενδιαφέρουσα ταπεινή ψυχή. Με δική σας ευθύνη όμως γιατί μπορεί να κρύβεται και ο serial killer της γειτονίας....

Τα ντόπια καμάκια

Τα original ντόπια καμάκια. Θα τους δεις σε νησιά και γενικά σε τουριστικά μέρη όπου δεν υπάρχουν Ελληνίδες. Αν δεν το έχεις δει με τα μάτια σου θα νομίζεις πως από τον νου μου τα βγάζω αλλά οι τύποι είναι απίστευτοι. Έχουν οργάνωση, πιάνουν τις κατάλληλες στρατηγικές θέσεις συνεννοούνται με τα μάτια σέβονται δικούς τους ακατανόητους άγραφους κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς. Την άλλη μέρα συζητάνε για την χθεσινή βραδιά λες και είναι κανονική δουλειά. Το χειρότερο είναι πως ενώ σου μοιάζουν ελεεινοί, όντως πηδάνε...
Είναι καλά παιδιά αλλά αν θες να τους κάνεις παρέα και δεν έχεις την διάθεση να επιμορφωθείς και να αποκτήσεις τις ίδιες δεξιότητες, τότε καλύτερα να τους κάνεις παρέα μόνο τον χειμώνα.
Κορίτσια, αν τύχει και τον γνωρίσετε χειμώνα (καλοκαίρι αποκλείεται, δεν θα ασχοληθεί μαζί σας) και  θέλετε να τον παντρευτείτε κάντε το αλλά μετακομίστε κάπου στην ...ηπειρωτική Ελλάδα.

Ο μπεμπέκος

Ο  μπάρμπας που τον έβγαλαν "έξω" και θέλει να δείξει πως είναι ακόμη μέσα στο παιχνίδι, και ενώ δεν θυμάται καν πως είναι τα κλαμπ  παριστάνει το ατίθασο νιάτο.
-Κάνει όλο μαλακίες.
-Φλυαρεί βασανίζοντας την σερβιτόρα που του παίρνει παραγγελία λέγοντας εξυπνάδες και...αστεία, και επειδή αυτή είναι ευγενική νομίζει πως είναι γαμάτος και συνεχίζει!
-Παριστάνει το άνετο αλλά προδίδεται από λεπτομέρειες όπως το ότι δεν δίνει το μπουφάν στην είσοδο και το κρατάει στα χέρια συνέχεια μην του το κλέψουν. Επίσης αλλάζει 13 στάσεις στο σώμα του μέχρι να βρει ποια του φαίνεται πιο cool και βολεύει, κλπ
-παραγγέλνει κάτι που δεν ανήκει σε αυτήν την εποχή αλλά στα παρτυ του Σταμάτη Γαρδέλη. Πχ tia maria, rosso antico, badida de coco.
-Φοράει συνήθως καφέ κοτλέ παντελόνι ή φτηνό τζίν μέχρι τον αφαλό (ζιβάγκο παντελόνι θα το έλεγε κανείς), πουλόβερ πράσινο,μπέζ ή καφέ, και σουέντ σακάκι. Ναι πολύ σωστά, θυμίζει καθηγητή φυσικής ή χημείας. Απλώς δεν έχει λεκέδες κιμωλίας στην δεξιά τσέπη.
-Χορεύει σαν το κατσίκι σε άσχετες χρονικές στιγμές.
-Κάνει δύο μέρες να συνέλθει και πέντε χρόνια για να ξαναβγεί.
Αν θες να του κάνεις παρέα φυσικά και να του κάνεις. Απλώς πήγαινέ τον σε ταβέρνες και τσιπουράδικα.
Αν είσαι η γυναίκα του ισχύει επίσης το παραπάνω.

Ρατσισμός? Κουστουμάκι!

   
Αν ποτέ τα έφερνε η κακή τύχη να γίνω εξαθλιωμένος οικονομικός μετανάστης σε ξένη χώρα και φοβόμουν τον ρατσισμό των ντόπιων, το πρώτο πράγμα που θα αγόραζα θα ήταν ένα κουστούμι. Ένα φθηνό αλλά καθαρό κολλαριστό κουστούμι. Και μια δερμάτινη τσάντα. Ίσως και ένα ποδήλατο.

Είδα προχτές στην αγορά έναν έγχρωμο κύριο πάνω σε ένα ποδήλατο με ένα φθηνό (μου φάνηκε) κουστούμι και μια δερμάτινη (τύπου) τσάντα. Έμοιαζε με αυτούς τους γιάπηδες, που φοράνε πρωί πρωί κουστούμι για να κάνουν την δουλειά τους. Κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο πολύ άνετα, έχοντας την αποδοχή από τους περαστικούς, και είχε ένα χαρούμενο βλέμμα όλο αυτοπεποίθηση. 

Αντίθετα σε ένα διπλανό στενό δυο τρεις έγχρωμοι νεαροί, ίσως από τους γνωστούς παράνομους μικροπωλητές, ίσως και όχι, περπατούσαν με καθημερινό σπορ ντύσιμο χωρίς να κοιτάζουν κανέναν στα μάτια, ταπεινά αθόρυβα, ενώ καταστηματάρχες και περαστικοί τους κοιτούσαν με καχυποψία. 

Ας μην κρυβόμαστε!
Ο ρατσισμός είναι οικονομικός και όχι φυλετικός!

Κάνεις χυδαία σεξιστικά ρατσιστικά αστεία για τις Ρωσίδες αλλά παρακαλάς να αγοράσει την ομάδα σου Ρώσος μεγιστάνας (του οποίου η περιουσία ξέρεις πάνω κάτω πώς έγινε...). Δεν σου αρέσει που έβαλαν το παιδί σου στο ίδιο θρανίο με Αλβανάκι αλλά δεν σε χαλάει να καθίσει με Σουηδάκι. Κοροϊδεύεις πως οι "μαύροι"... μυρίζουν και πως είναι σαν πίθηκοι αλλά δεν θα είχες αντίρρηση να παντρευτεί η κόρη σου τον τρελο-ντένις Ρόντμαν (είμαι θεός και μόνο που τον θυμήθηκα)!

Γι' αυτό λοιπόν με τα πρώτα μας μεροκάματα  ξέρετε τώρα. Κουστουμάκι!

Επιείκεια!!!

Το πρόβλημα του έλληνα δεν ειναι οτι δεν  αγαπάει αρκετά την πατρίδα του. Στην πραγματικότητα την λατρεύει.!

Το πρόβλημα του  ειναι πως την αγαπάει ιδιοτελώς. Οπως εγω την γυναίκα μου που την κερατωνω τρεις φορές την εβδομάδα. Την αγαπώ επειδη μου μαγειρεύει, πλένει, φέρνει λεφτά στην οκογενεια, και ειναι εκει κάθε φορά όταν όλα  πηγαίνουν στραβά, και χρειάζομαι λίγο συναίσθημα και φροντίδα.

Ο έλληνας δεν ανέχεται να δώσει χωρις να πάρει. Και ακόμη χειρότερα μάλιστα. Δεν ανέχεται να δώσει πριν πάρει. Και ακόμη χειρότερα . Δεν ανέχεται να δώσει περισσότερα απο τον δίπλα. Και ακόμη-ακόμη χειρότερα, για να δώσει πρέπει πρώτα να δώσει ο δίπλα. Δεν αντιλαμβάνεται οτι και αυτός ειναι για κάποιους ο δίπλα.

Αν όντως έχω δίκιο στα παραπάνω, η αγάπη που νιώθει ο ΄Ελληνας προς την πατρίδα δεν έχει καμία χρησιμότητα και αξία. Αυτή η αγάπη καταναλώνεται και εξαντλείται στα Facebook statuses, όπου κάποιος καθημενος επι του καναπέ κράζει άλλους καθήμενους επι του καναπέ κατηγορωντας  τους ότι κάθονται επι του καναπέ και δεν κάνουν κατι, και οτι θα...αναγκαστεί να κανει κατι αυτός!

Με την ιδιοτελή αυτή αγάπη καταφέραμε να αναθρέψουμε μια κοινωνία "αυτόνομων" ανθρώπων. Μια κοινωνία που προσποιείται πως είναι κοινωνία ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα σμήνος τυχοδιωκτών, χωρίς ίχνος αλτρουισμού, που καραδοκεί να πιάσει την καλή με κάθε τρόπο. Ενα έθνος κλεφτών, που κλέβει όχι επειδη ειναι πιο εγκληματική η φύση του απο αυτή του Γερμανού , απλά επειδή ειναι ευκολότερο να κλεψεις εδώ χωρις να σε πιάσουν ή να σε τιμωρήσουν. Φτιάξαμε ενα έθνος που διπλοπαρκάρει χωρις να φοβάται για κάποια τιμωρία μεγαλύτερη απο το σφύριγμα του τροχονόμου που του λέει "φύγετε παρακαλω". 

Νομίζω πως έτσι μεγαλώσαμε. Μικρός είμαι σίγουρος πως θα μπορούσα να γκρέμισω το μισό σπίτι χωρίς να με μαλώσουν, και απλώς να με τιμωρήσουν με τρεις ώρες χωρις τηλεόραση αν το γκρέμιζα ολόκληρο. Είμαστε μια γενιά νταντεμένη από μια γενιά στερημένη. Μια γενιά που της αρέσει το κανάκευμα. Μια γενιά που της αρέσει η επιείκια. Θέλω να τρακάρω ατιμώρητος το αυτοκίνητο του μπαμπά γιατι είμαι απλώς ένα παιδί 22 χρονών (κάποτε πεθαινες στα 22 απο βαθιά γεράματα), αλλά δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ μπαμπά που δεν μου πήρες παπάκι στα 15 πριν καν πάρω δίπλωμα, τι πάει να πει δεν είχες λεφτά.

Κάπως έτσι ζητάμε και από την χώρα μας, πριν καν της προσφέρουμε κατι. Θέλουμε την επιείκεια απο την χώρα μας ξεχνώντας οτι η χώρα μας είμαστε εμείς, άρα είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας. Και είμαστε επιεικείς και με τους παρανόμους γιατί ταυτιζόμαστε μαζί τους ως δυνητικά παράνομοι κι εμείς. Βρίζουμε τον καταχραστή του ταμείου του δημοσίου αλλά μέσα μας μας τρώει που δεν μπορέσαμε να κατέχουμε κι εμείς την ίδια διοικητική θέση για να πράξουμε ίσως ανάλογα.