Το χιούμορ της Βούλας και το Ολυμπιακό Ιδεώδες.

Το χιούμορ δεν έχει όρια. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να αστειευτούμε με τον θάνατο με τους πόντιους, με τους τυφλους τους νέγρους. Αυτό που έχει όρια όμως είναι η συμπεριφορά μας ανάλογα με την περίσταση και ανάλογα με το τι πρεσβεύουμε κάθε φορά. Έτσι λοιπόν, δεν "κανει" να λέμε αστεία για τον θάνατο κατά την διάρκεια μιας κηδείας, ούτε αστεία με ποντίους, 5 λεπτά πριν ανεβούμε στο βήμα να εκφωνίσουμε λόγο για την γενοκτονία των ποντίων.  Επίσης ενώ είναι αποδεκτό να υποδύεται τον τυφλό ένας κωμικός και να επιδίδεται σε κωμικές πράξεις που έχουν σχέση με την υστέρηση στην όραση αυτών τον ανθρώπων, δεν είναι το ίδιο αποδεκτό σε πολλές άλλες περιστάσεις.

       Η νεαρή αθλήτρια του τριπλούν είχε μια ατυχη στιγμή σαν αυτή που μπορεί ο καθένας μας να έχει. Να βγεί δηλαδή παραέξω κάτι που έχει ειπωθεί σε στενό κύκλο (μερικοί νομίζουν ότι το facebook το tweeter και γενικά τα κοινωνικά δίκτυα, είναι μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά δεν είναι έτσι) , και δυστυχώς γι'αυτην , σε μια στιγμή που πρεσβέυει κάτι . Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά και η ατυχία της. Όσες υπερβολές και να ειπωθούν είτε υπέρ της, είτε εις βαρος της αυτό δεν αλλάζει. Ήταν -το παραδεχομαι- κάτι πολύ αστείο, από αυτά που λες σε ενα τσιπουράδικο και γίνεσαι για λίγη ωρα η ψυχή της παρέας, και κανείς δεν τολμά να σκεφτεί οτι είσαι ρατσιστής.

       Η πιό αυθόρμητη αντίδραση του καθένα στο άκουσμα της είδησης είναι οτι είναι αδικία. Πράγματι, ταυτιζόμενοι με την νεαρή αθλήτρια όλοι βλέπουμε τον εαυτό μας σε ανάλογο "παρεϊστικο" πάθημα ή έστω σαν εν δυνάμει θύμα ανάλογης παρεξηγήσεως. Άρα, αν συμφωνούμε για τις προθέσεις και τα κίνητρα της και κυρίως για την άτυχία της στιγμής της,  απομένει απλώς να κρίνουμε  την ορθότητα της καταδικαστικής απόφασης  με γνώμονα την λεπτή θέση της ολυμπιακής επιτροπής, παρά με το πόσο ρατσίστρια είναι η αθλήτρια μας ή όχι. 

       Ας ξεχάσουμε τις υπερβολές που ειπώθηκαν στα τηλεοπτικά πάνελ και στα status των κοινωνικών δικτύων του τύπου "εδώ ανεχόμαστε τους διεφθαρμένους πολιτικούς και μας έφταιξε το κοριτσάκι". Αυτά δεν είναι επιχειρήματα και θυμίζουν φτηνά επιχειρήματα ανούσιου συζηγικού καυγά: "εδώ εσύ τις προάλλες ...έτσι και θες εγώ τωρα να κάνω ...αλλιώς!". Όσα στραβά να έχει αυτός ο τόπος , ο κάθε φορέας οφείλει να είναι ακέραιος και δεοντολογικά ορθός χωρίς να νοιάζεται για την ενδεχόμενη σαπίλα των γύρω του. Με βάση αυτό και με δεδομένο το τί πρεσβεύει η επιτροπή, η αθλήτρια, και η χώρα μας στους ολυμπιακούς αγώνες η απόφαση βγαίνει πανεύκολα όσο σκληρη και να είναι, και είναι καταδικαστική. Αν το δούμε ψυχρά θυσιάστηκε μια αθλήτρια για να μην έχει ψεγάδια η χώρα μας ασύμφωνα προς το ολυμπιακό ιδεώδες. Τι λέτε, άξιζε τον κόπο;