To Cafe Santan όπως το γνώρισα εγώ

(Σημείωση: το Cafe Santan ειναι ενα θρυλικό μπαρ του Βόλου που διανύει την τέταρτη του δεκαετία)

Το cafe santan το γνώρισα το 1995, σε μια εποχή που ο κόσμος χορευε ακόμη και σε ροκάδικα. Σε μια εποχή που επινες μπίρα όρθιος απο το μπουκάλι. Σε μια εποχή που ο Ρορυ Γκαλαχερ φάνταζε ακόμη επίκαιρος και μοντέρνος λες και ήταν  στα ... Charts, κι ας μην ήταν καν εν ζωή. 

Ηταν το μέρος που πηγαινες μόνος σου και δεν ντρεποσουν μην σε παρεξηγησουν που δεν έχεις παρέα, άλλωστε σε λίγο θα εβρισκες...! Γρήγορα γινοσουν μέρος μιας ευρύτερης παρέας που είχε μονο μικρά ονόματα, και πριν καλα το καταλάβεις είχες το δικό σου σκαμπω στο μπαρ. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ο καθένας καθόταν κάθε βραδιά στην ίδια περίπου θέση, λες και πηγαίναμε δημοτικό σχολείο...!

Το cafe santan ήταν το αρνητικό φιλμ της συμβατικής νυχτερινής διασκέδασης. Οταν σχεδόν παντού η πεπατημένη ήταν να είσαι ντυμένος με την τελευταία λέξη της φετινής μόδας εκεί μεσα φαντάζες ανάρμοστος αν ντυνοσουν διαφορετικά απο ότι στην καθημερινότητα σου. Ισως απο εκεί να πήγαζε και η χαλαρότητα και ο αυθορμητισμός των ανθρώπων. Και σε συνέπαιρνε το κλίμα, και το μετέδιδες. Ισως είχε και κάποια μυστήρια Λιακοπουλική διαβολική ενέργεια γιατι συνέβαινε το εξής μαγικό: Δεν συχνάζαν αναγκαστικα μόνο καλοί άνθρωποι, αλλά όσοι συχνάζαν συμπεριφερόταν σαν...καλοί άνθρωποι! 

Στο cafe santan δεν υπήρχαν ηλικίες. Οι επιστήμονες του marketing θα σκιζαν τα πτυχία τους προσπαθώντας να κατανοήσουν ποιο ειναι το target group στο οποίο απευθύνεται η επιχείρηση. Εβλεπες teenagers με τσάντες POLO, νεαρους χεβμεταλαδες, εικοσαχρονους party animals, σοφιστικέ τριανταρηδες, σαρανταρηδες οικογενειάρχες, ηλικιωμένους νοσταλγους...

Υπήρχε όμως και η καλλιτεχνική πλευρά του μαγαζιού. Σε μια εποχή που ότι καλό κυκλοφορούσε μουσικά (οργανοπαιχτες, συνθετες, τραγουδιστες) είχε κάποια σχέση με την ροκ, ήταν λογικό ενα τέτοιο μοναδικό μέρος και μάλιστα στην επαρχία, να ειναι ένα καλλιτεχνικό καφενείο. Και δεν αναφέρομαι μονο στα τακτικά ή περιστασιακά live που λαμβαναν χώρα, αλλά και στους τακτικούς και μη, πελάτες. Εψαχνες μπασίστα για το συγκρότημα σου; Μέχρι να πιεις την μπίρα σου είχες βρει έναν. Με τρεις μπίρες εβρισκες ολόκληρο συγκρότημα...

Το cafe santan συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή για την ζωή μερικών. Όπως κάποιος πχ λέγοντας "τα φοιτητικα μου χρονια" οριοθετεί μια χρονική περίοδο στην οποία είχε έναν συγκεκριμένο τροπο ζωής , έτσι για κάποιους υπάρχουν τα "χρόνια του Σανταν", και όσο και υπερβολή να μοιάζει, οι μυημένοι καταλαβαίνουν απόλυτα  τι σημαίνει αυτό. 

Ζούμε στο 2013 και έχουν αλλάξει πολλά. Αλλαξε η οικονομία, η μουσική, οι άνθρωποι, η μόδα, η ανάγκη όμως για χαλαρότητα και αυθορμητισμό  δεν άλλαξε. Και στην ουσία αυτο ήταν το προιόν που πουλούσε το cafe santan και όχι ροκ μουσική και μπίρα. Γι 'αυτο τον λόγο ακριβως και υπάρχει ακόμη.